Van Mount Carmel Junction via Bryce Canyon National Park naar Saint George.
Ontwaken in Mount Carmel Jct....blijft een leuke lokatie. Toch een emotionele dag;
precies een jaar geleden lag Robin met een massale longembolie in het
ziekenhuis en was het nog maar de vraag of hij het einde van die dag zou halen.
Nu hier - met onze kids - maakt het bijzonder; dat wij hier zijn, met zijn
viertjes…. Vanavond drinken we er maar eentje op! Vier het leven!
Ontbijten doen we op de kamer. Ramon tapt nog even wat ijs bij de vending machine 3 deuren verderop. De ijszakken doen we in de koelbox zodat alles lekker koel blijft.
 |
| IJsblokjes 'tappen' voor in de koelbox |
 |
| Kevin onder in de Canyon |
Vervolgens de hele 'zooi' weer in de auto laden die bij onze voordeur staat geparkeerd en 'vamos' richting Bryce Canyon National Park op ongeveer 80 km. We parkeren bij Ruby’s Inn (ja, ja, de parkpass
werkt weer, die hebben we er intussen al een keer uit J) en nemen de gratis shuttlebus naar het
eerste stoppunt. De mannen hebben weer een trail uitgezocht, de 'Navajo Loop
Trail', beginnende bij 'Sunset Point'. Wederom indrukwekkend, het natuurschoon
is hier werkelijk prachtig en enorm. Zover je kan kijken…. We krijgen een goed
uitzicht op de “hoodoos”.
Dit zijn zandstenen 'pijpen' ontstaan door erosie, wind en water. Een bizar gezicht. Het eerste stuk kan ik nog meekomen, maar de 'Navajo
Loop' is (wederom) iets te veel van het goede. Afdalen gaat goed, maar de
steile stukken omhoog geven problemen. Ik loop een stuk mee, maar ga dan terug.
Hoe graag ik ook wil, sinds mijn hartritmestoornissen zijn begonnen, is dit
soort inspanning teveel. Zolang het vlak is, gaat het
prima en kan ik het goed volhouden, maar dit soort werk laat ik graag aan de
mannen over. Ik zoek een plekje in de schaduw en wacht tot de family returns…
Kevin en Ramon komen na 2.2 km naar boven gelopen alsof het niks is,
maar Robin komt later binnen en heeft een 'stief kwartiertje' nodig om weer bij te komen. Ben dus toch
niet de enige, ha, ha J.
We besluiten terug te gaan en bij Ruby’s Inn aangekomen, vallen we aan op de koelbox. Lunchtijd! We hebben ons sportmoment deze week wel weer gehad, dus onze picknick lunch smaakte prima.
 |
| Hodoos gevormd door erosie, wind en regen |
Daarna is het richting Saint George. De laatste twee uur via de Interstate 15 South..een lange snelweg waar geen eind aan lijkt te komen. Bij Exit 8 gaan we er af naar onze bestemming. Saint George is een typisch Amerikaans
plaatsje. Geeft altijd sfeer. We checken in bij het Best Western Coral Hills.
Mooie kamers, onze Dodge bij de voordeur geparkeerd en vlakbij het zwembad, waar we dan ook dankbaar met zijn viertjes
induiken. Kev wil nog even sporten, maar komt gedesillusioneerd terug; de hele
fitness is kapot of werkt niet. Niks aan te doen, morgen in Las Vegas meer kans. We doen nog even inkopen bij 'Albertsons' een broertje van onze huis'super' SafeWay. Tanken en het lijkt wel of je hier in een hete luchtoven loopt. Het is 19.00 uur en nog 42 graden!
 |
| Lekker even bijkomen in de 'pool' van het hotel na een flinke rit |
 |
| De Torta! voor Kev |